Marjolein Keuning

Ik had yoga, mindfulness, therapie en pilates geprobeerd, u kent dat wel, maar wat ik dus eigenlijk gewoon bleek te willen was: lopen! In de natuur. Met een tent en eten voor een week. Weg van de beschaving en: alleen! Hoe zal dat zijn? Wie ben ik, als ik helemaal op mezelf aangewezen ben? Ik loop natuurlijk de kans dat ik mezelf enorm tegenval…

“Kop in de wind” is een verhaal dat verteld en gezongen wordt door Marjolein Keuning, begeleid door Leon Mennen op gitaar. Als je 30 jaar getrouwd bent, als je moeder van 2 volwassen dochters bent: weet je dan eigenlijk nog wie je alléén bent? Hoe je het met jezelf hebt? Is het gezellig? Verveel je je, ben je bang? Val je jezelf tegen of mee?

Marjolein Keuning besloot het te onderzoeken op een solo wandeltocht, met rugzak, tent en eten voor een week, dwars door Engeland, van kust tot kust. Wat ze tegenkwam, ziet u in haar muziektheatervoorstelling, waarin ze o.a. nummers zingt van Sting, CPR en Gillian Welch, vertelt en af en toe haar tent opzet.

Interview met Marjolein Keuning “Kop in de Wind”

Marjolein Keuning (1962) is een Nederlandse zangeres, actrice en presentatrice. Vanaf januari 2025 staat ze op de planken met haar nieuwe muziektheatervoorstelling Kop in de Wind, begeleid door Leon Mennen op gitaar. “Kop in de Wind” is niet zomaar een voorstelling; het is een uitnodiging om ‘even offlein’ te gaan. In een tijd waarin we constant ‘aan’ staan, neemt Marjolein je mee op een muzikaal avontuur. Samen gaan we op pad, opzoek naar rust, vrijheid en de kracht om het alleen te doen.

Wat inspireerde je om letterlijk je ‘kop in de wind’ te steken en alleen te gaan wandelen in de natuur?
Ik had al jaren met veel plezier in groepsverband gewandeld. Onderweg leer je veel: navigeren, veiligheid, kleding, eigenlijk alles wat met bivakkeren te maken had. Ik merkte dat hoe meer ik leerde en hoe onafhankelijker ik werd in mijn kennis, hoe sterker de behoefte groeide om te ontdekken hoe het zou zijn om dit alleen te doen.

Wat waren de meest verrassende dingen die je over jezelf hebt ontdekt tijdens deze tocht?
Een enorm gevoel van vrijheid. Vrijheid van spullen: als je alles op je rug draagt, moet je zorgvuldig kiezen wat je meeneemt en wat niet. Wandelaars zeggen: alles wat je níet meeneemt is meegenomen! Maar ook vrijheid in het gevoel dat ik het alleen kan redden. Soms is het zwaar, soms eenzaam, soms heerlijk, maar ik kom er wel. Dat is enorm bevrijdend.

Wat waren enkele van de meest verrassende dingen die je over jezelf ontdekte tijdens deze tocht?
Dat ik echt een mens ben van verbinding. Ik blogde tijdens de tocht en vond het ontzettend leuk om mijn ervaringen te delen met mensen die geïnteresseerd waren in mijn reis. Hoewel ik het ‘offlein’ noem – even zonder telefoon en internet – merkte ik dat ik wel graag dingen met anderen wilde delen, zoals met mijn man en kinderen, maar ook met de wereld op sociale media. Na die eerste keer ben ik vaker alleen gaan wandelen, met en zonder bereik. Toch is zonder bereik ook geweldig! Als je niet kán bellen of internetten, mis je het ook niet. Zelfdiscipline daarin vind ik het moeilijkst. Mijn man en ik waren samen in Lapland, negen dagen zonder telefoonbereik, en het was nog steeds gezellig! Dus ondanks dat ik graag alleen wandel, houd ik toch van verbinding met mensen om mij heen.

Voor veel mensen is een solo-avontuur spannend, juist vanwege het isolement. Heeft het jou geholpen nieuwe kanten van jezelf te ontdekken, of juist bevestiging gegeven?
Ik vond het heel fijn om te ontdekken dat ik, ondanks dat ik eind vijftig was, behoorlijk fit was. Dat was in het verleden wel eens anders! Toen ik kleine kinderen had, veel minder bewoog en genoot van gin-tonics en bitterballen. Het is fijn dat, wanneer je gemotiveerd bent om dingen anders te doen, het ook echt lukt. Hoe langer ik liep, hoe fitter ik werd.”

Hoe kies je de nummers die je zingt, en wat maakt de muziek van artiesten als Sting en Gillian Welch zo passend voor jouw voorstelling?
Ik zing liedjes waar de inhoud het verhaal verder brengt. Dat is het allerbelangrijkste criterium, hoewel de betekenis in mijn hoofd soms kan verschillen van wat het publiek hoort. Ik bof met gitarist Leon Mennen, die moeiteloos muziek kan arrangeren. Ik ben dus niet beperkt in mijn liedjeskeuze. De muziek in de voorstelling is dan ook echt een samenwerking. Hij kwam met muziek van Alison Kraus en originele composities, ik bracht Sting en Gillian Welch in.

Hoe verschilt deze voorstelling, waarin je je eigen verhaal vertelt, van eerdere producties waarin je hebt gespeeld?
Sinds 2008 maak ik kleine voorstellingen met Selma Susanna, die me hielp inzien dat mijn verhaal het waard is om gehoord te worden. Voor mijn eerste solo, Turf, werkte ik samen met vier vrouwelijke theatermakers, wat een inspirerend proces was dat me de moed gaf om verder te gaan. Deze nieuwe voorstelling heb ik zelf geschreven, met ondersteuning van Selma en regisseur Titus Tiel Groenestege. In een reguliere voorstelling vertolk je vooral de visie van de schrijver en regisseur, wat ook boeiend is, maar het voelt bevrijdend om nu alles zelf te mogen bepalen. Tegelijkertijd betekent dit dat er meer werk komt kijken bij het onder de aandacht brengen van de voorstelling.

Zou je nooit meer een rol willen aannemen of juist alleen nog maar je eigen verhaal vertellen?
Ik vind het heerlijk om rollen te spelen, maar interessante rollen voor oudere vrouwen zijn schaars – en dat is in film en tv zelfs al het geval boven de 35. Naarmate ik kieskeuriger werd, stond ik op een kruispunt: óf stoppen, óf zelf iets creëren. Ik koos voor dat laatste, want in ons vak hoef je nooit met pensioen; zolang je een tekst kunt onthouden, kun je blijven spelen.

Het meest uitdagende of leerzame deel van dit hele proces, van het wandelen tot het op het podium brengen van dit verhaal, was het zelf produceren. Toch heeft de voorbereiding op mijn reis me hier goed op voorbereid. Net zoals bij een bergtocht moet je voorwerk doen, trainen, nieuwe vaardigheden ontwikkelen en flexibel zijn. Een voorstelling in het theater is het topje van de ijsberg; de weg ernaartoe is zwaar, maar met motivatie houd je het vol.

En ik ben dankbaar voor de mensen die in mij geloven – zoals Selma, Titus, Leon en mijn man. Zij maken het voor mij mogelijk.

Hoe hoop je dat de voorstelling inspireert?
Ik moet iets bekennen: ik heb soms last van zendingsdrang, haha. Vooral als het gaat over wandelen in de natuur. Met veel humor wil ik dat delen met mijn publiek. Als je alleen bent ontmoet je meer mensen dan wanneer je in een groep bent, en dat kan hilarisch zijn. Ik hoop dat dat ook overkomt.

Door jouw ervaringen te delen, biedt de voorstelling een unieke inkijk in wat er gebeurt als je de natuur en stilte opzoekt. Wat hoop je dat het publiek eruit meeneemt?
Ik hoop dat het mensen inspireert om naar buiten te gaan. Doe wat bij je past en besef dat je niet veel nodig hebt om tot rust te komen. Het is geen wedstrijd; soms is weten wanneer je moet stoppen beter dan doorbikkelen. Zoals de alpinist Ed Viesturs zei: ‘Reaching the top is optional, getting down is mandatory.’

Marjolein Keuning (1962) is een Nederlandse zangeres, actrice en presentatrice. Ze is onder andere bekend van haar rol als Maxime Sanders in Goede Tijden, Slechte Tijden. Ook heeft ze in diverse (eigen) theaterproducties gespeeld, waaronder Les Misérables en Fun Home.

Vanaf 25 januari tot 29 maart staat Marjolein op de planken met haar nieuwe muziektheatervoorstelling Kop in de Wind begeleid door Leon Mennen op gitaar.